Een hobbel op mijn #Road2BerlinMarathon2018

Over precies een week ben ik in Berlijn.  Over precies een week sta ik aan de start van mijn 2e marathon. Over precies een week weet ik mijn eindtijd😳. In aanloop naar mijn 1e marathon, TCS Amsterdam Marathon 2017, heb ik een drie-delige blog geschreven. Voor deze marathon beperk ik me tot één blog, opgedeeld in 3 delen 😋. Ik geef je hier een inkijkje in mijn #Road2BerlinMarathon2018.

1) Verder, sneller en dromen.   2) Een hobbel op de weg.    3) Taperen en hopen.

In de BMW Berlin Marathon App kun je alles ‘live’ volgen! D- day: Zondag 16 september 2018. Berlijn, Duitsland. Starttijd: 09:15-09:30 Bib number: 17455

1. Verder, sneller, dromen.

Ik neem jullie mee naar het begin van mijn ‘marathon-schema’. Dit keer geen schema van het internet geplukt en hier en daar wat aangepast #didthatlasttime. Maar een schema gemaakt door iemand met veel marathonervaring én iemand die ervaring heeft met het maken van hardloopschema’s👍*.

Maandag 28 mei, nog 16 weken🗓 De 1e dag van het persoonlijke marathon schema. Rekeninghoudend met mijn nacht- en weekenddiensten. Rekeninghoudend met mijn schaarse vrije tijd. Maar bovendien rekeninghoudend met mijn ‘semi-functionerende-knie’. Na de halve marathon in Limassol in maart had ik niet normaal meer kunnen hardlopen. Waarbij april een dramatische maand was, niet alleen voor mijn strava statistieken, maar ook voor mijn mentale welbevinden👀. Slechts 4 km op de teller verdeeld over meer dan 10 pogingen. Niet zelden, volgens mij elke keer, eindigde zo’n poging in tranen😢.

Rond eind mei ontstond er weer hoop🙏. De trainingen bestonden voornamelijk nog uit hardlopen afgewisseld met wandelen🚶. De ene training ging volledig pijnvrij, maar er waren helaas ook momenten dat mijn knie weer protesteerde. Conclusie: Berlijn zou spannend worden🤞🏻.

 

Woensdag 29 juni, nog 12 weken🗓 Ik deed mee aan een 5km estafette run. Voor het eerst liep ik weer op hoog tempo, pace 4’19. Ik had geen pijn gehad en tot op de dag van vandaag heeft mijn knie sindsdien niet meer geprotesteerd!

Een nieuw schema werd opgestuurd. Aangepast aan mijn vorderingen. Het voelde zo goed! Ik rende steeds meer kilometers🏃‍ en ik merkte dat ik steeds makkelijker op hoge tempo’s liep.

Zondag 12 augustus, nog 5 weken🗓 32km, pace 5’12, mijn langste duurloop zat erop! Tot nu toe had ik nog geen één van mijn trainingen overgeslagen. Ik voelde me zo fit. Natuurlijk was deze 32 km run zwaar geweest, vooral toen ik op het einde nog 5km extra naar huis moest wandelen. Iets met geen richtingsgevoel in een nieuwe stad… 👻Maar ik had het wel mooi gedaan. Zonder kniepijn😁👊.

Ik begon te dromen over een Boston Kwalificatie. Onder de 3uur en 30min. Een kwartier van mijn huidige PR af. Why not?😏🙅🏼‍

2. Een hobbel op de weg.

Zondag 19 augustus, nog 4 weken🗓 De dag waarop ik mijn 2e halve marathon in de maand Augustus won. De dag waarop ik mezelf, wederom, niet kon beheersen.

Even bij het begin beginnen. Die ochtend werd ik wakker in Bremerhaven (Duitsland🇩🇪) met een ‘gek’ gevoel in mijn rechtervoet. Allerminst alarmerend. Ik wijdde het aan de ruim 30 km die we de vorige dag gewandeld hadden om het stadje Bremerhaven te bekijken🚶‍🚶‍. Vandaag was het de bedoeling dat ik een halve marathon liep, pace 4’50. Tot 5 minuten voor de start was dit ook echt het plan😊.

Toen kwam ‘het stemmetje’: ‘Hé Cel, waarom ga je niet voor een podiumplek? 😏 Je voelt je toch super fit? Plus, hoeveel maakt het nou écht uit hoe snel je loopt? De afstand blijft hetzelfde toch? Je hebt in tijdsduur alleen maar minder belasting als je sneller rent!’ 🤩

Zo gedacht. Zo gedaan. Ik liep een mega lekkere halve marathon én ik won. De 1e plek en een nieuw Persoonlijk Record🥇. Een podiumplek waar ik wel  kreupel naar toe moest lopen…🙈. Mijn rechtervoet was zó stijf en er zat een bult vocht op.

Er was letterlijk een hobbel op de weg/mijn voet ontstaan. Gek genoeg raakte ik niet in paniek. Even 2 dagen niet rennen en het zal vast over zijn.

Het gekke gevoel in mijn rechtervoet werd niet erger door mijn trainingen. Maar tussen de regels door kon je lezen dat het ook niet weg was🙄. Beter met ‘het gekke’ gevoel rennen, dan helemaal niet rennen.

Slechte keuze😅. ‘Het gekke gevoel’ sloeg om in pijn en zelfs wandelen werd gevoelig. In paniek belde ik de fysiotherapeut op.

Conclusie: de peesjes in mijn voet waren zo overbelast geraakt dat er vochtvorming was ontstaan. Duidelijk op de echo te zien. Advies: geen ernstige hardloopblessure (YES!), maar niets forceren en rustig lopen op geleide van de pijn. 

Zondag 23 augustus, nog 3 weken🗓 Dit was het weekend van het Internationale Asics Frontrunner team. Ik deed het hele weekend mee met alle activiteiten, inclusief feesten😬, behalve met de hardloopactiviteiten. Tot die zondag. Een rustige 5km proberen. Helaas. Een mega stijve pijnlijke voet was de prijs die ik moest betalen. Weer vocht erin. Ik sprak mezelf ‘streng’ toe en besloot 2 dagen niet te rennen.

Terwijl ik dit aan het typen ben, denk ik: ‘Zie je het zelf dan niet Cel? Had gewoon meteen een week hardlooprust genomen, in plaats van elke keer 1 of 2 dagen. En het is niet dat ik niet door menig een gewaarschuwd ben…🙈

Privé👩🏼‍🏥.

Dinsdag 4 september, nog 2 weken🗓 Nu is de marathon niet het enige wat me momenteel bezig houdt. Vorige week ben ik begonnen als Arts in Opleiding tot Specialist (AIOS) Ouderengeneeskunde. Een nieuwe baan, een nieuwe ‘functie’ en een opleiding. Allemaal super leuke ontwikkelingen, maar misschien meer stressfactoren dan ik stiekem wil toegeven💁‍.

In zulke ‘situaties’ heb ik het hardlopen nodig. Niet als training, maar als uitlaatklep. Op de 2e dag van mijn ‘nieuwe leven’ stond ik om 5:45 op om 12 km te rennen. Bijna volledig in zone 4-5, waar ik normaal alleen kom als ik echt maximaal sprint. Mijn voeten voelden na afloop allebei stijf aan. Oké, nu was het écht tijd om mezelf terug te roepen❌.

3. Taperen en hopen.

Nadat ik niet alleen door mezelf teruggeroepen ben, maar ook door veel (hardloop)vrienden, mijn trainer en familie #thankyouall, werd mijn hele schema omgegooid. Lees: elke RUN werd vervangen door RUST😭. Inmiddels heb ik bijna 6 dagen niet hardgelopen, waarvan ik op 3 dagen überhaupt niet gesport heb.

Vrijdag 7 september, nog 1 week 🗓 Opnieuw bij de fysiotherapeut geweest! En… goed nieuws! Het vocht in mijn voet is weg😄. De minimale stijfheid die ik nu nog voel is wat ‘rest irritatie‘ van het vocht wat er gezeten heeft. Dus groen licht om op zondag 16 september te STARTEN‍!🏃‍ #opluchting.

Last Year in Amsterdam. 15 oktober 2017. So Proud!

En de rest van de week? Mezelf volgieten met bietensap, volproppen met pannenkoeken en trakteren op een sportmassage🤗. ‘Gelukkig’ mag ik nog twee keer mijn hardloopschoenen aan doen voor de marathon👟. Wel onder duidelijke instructies en believe it or not, maar ik zal nu écht geen risico’s meer nemen🙅🏼‍.

Maar wat wordt mijn doel?! Ten eerste natuurlijk een vocht-in-mijn-voet-vrije marathon. Na een maand lang ‘gerommeld’ te hebben, heb ik besloten niet meer in te zetten op 3uur30. Toch zou ik liegen als ik zou zeggen dat ik niet voor een nieuw Persoonlijk Record ga. Dus mijn doel? Sub3u44min47sec!

Mijn marathon als een romantische film💑.

Hopelijk verloopt mijn #Road2berlin uiteindelijk net als een romantische film❤. In het begin wordt er altijd de perfect situatie geschetst tussen 2 mensen.  Lees: mijn perfecte trainingen. Dan gebeurd er iets onverwachts, de kijker vraagt zich af of het ooit nog goed komt😱. Lees: mijn pijnlijke voeten. Maar uiteindelijk komen de 2 geliefden toch bij elkaar en leven ze nog lang en gelukkig🤗. Lees: ik loop de marathon pijnvrij uit, het liefst met een nieuwe PR.

Duimen jullie mee dat mijn marathon net als een romantische film gaat worden?🙂 Dan ga ik me de rest van de week focussen op mijn 3 R’s: Rest, Recovery and don’t take any Risks.

 

Liefs Celeste

 

*Speciale dank aan: Henny. Mijn trainer die ik meerdere malen per week, soms zelfs per dag, wanhopig om advies gevraagd heb. (Www.teamvroem.nl)

En natuurlijk aan alle mensen die mij adviezen bleven geven, ondanks dat ik (meestal) niet luisterde😉.